13 listopada to wyjątkowy dzień poświęcony ludziom niewidomym i niedowidzącym, a także okazja do refleksji nad wyzwaniami, z jakimi codziennie muszą się mierzyć.

Dane statystyczne nie pozostawiają wątpliwości – na świecie żyje około 37 milionów osób niewidomych i niedowidzących, z czego ponad 100 tysięcy stanowi liczba mieszkańców naszego kraju. Do 2050 roku ich liczba ma się zwiększyć do około 115 milionów.

Międzynarodowy Dzień Niewidomych, obchodzony od 1943 roku, upamiętnia urodziny Valentina Haüya, założyciela pierwszej szkoły dla niewidomych w Paryżu. Jest to okazja, by zwrócić uwagę społeczeństwa na wyzwania, z jakimi borykają się osoby niewidome i niedowidzące.

Osoby niewidome robią wszystko to, co widzący ludzie, a pomoc oraz życzliwość innych są niezbędne tylko czasami. Dziś, szczególnie, chcemy podkreślić, że niepełnosprawność wzroku nie definiuje człowieka. Równość, szacunek i zrozumienie są kluczowe dla budowania bardziej inkluzywnego świata.

Pragniemy także podzielić się kilkoma praktycznymi poradami, jak wspierać osoby z dysfunkcją wzroku:

1. Zachowuj się normalnie. Niepełnosprawność nie zmienia człowieka.
2. Pomóż na przystanku. Zapytaj o numer pojazdu, którym chcą podróżować.
3. W sklepie bądź pomocny. Osoby niewidome nie zawsze widzą produkty na półkach.
4. Podczas wchodzenia do pomieszczenia przedstaw się.
5. Pomoc w transporcie publicznym. Podaj ramię przy wsiadaniu i wysiadaj pierwszy.
6. Orientacja w nowym miejscu. Połóż rękę na oparciu, aby pomóc w znalezieniu miejsca do siedzenia.

Międzynarodowy Dzień Niewidomych to także czas, aby wspólnie świętować nasze różnice, ucząc się od siebie nawzajem. Warto być otwartym, pytającym i gotowym na wzajemne zrozumienie.

9 listopada 2023 roku w Warszawie, odbyła się druga edycja uroczystej gali wręczenia Nagród Instytutu De Republica. Wydarzenie to miało miejsce w ramach uznania wybitnych osiągnięć naukowych w dziedzinie nauk humanistycznych i społecznych. Dyrektor Głównej Biblioteki Pracy i Zabezpieczenia Społecznego, Justyna Garbarczyk, była gościem tego prestiżowego wydarzenia.

Podczas uroczystości, sześciu znakomitych naukowców zostało uhonorowanych statuetkami za ich wybitne wkłady w rozwój nauk humanistycznych i społecznych.

Dyrektor Instytutu De Republica, prof. Andrzej Przyłębski, w swoim przemówieniu podkreślił, że Nagroda Instytutu De Republica stanowi ważny krok w uznaniu osiągnięć naukowych w Polsce, szczególnie w dziedzinie nauk humanistycznych i społecznych. Prof. Przyłębski wyraził przekonanie, że naukowcy zasługują na równie dużą uwagę i nagrody, co artyści czy pisarze.

W tegorocznej edycji konkursu, kapituła pod przewodnictwem prof. Genowefy Grabowskiej wyłoniła laureatów w czterech kategoriach. Wśród wyróżnionych byli dr hab. Katarzyna Marciniak oraz dr Tomasz Herbich za osiągnięcia w dziedzinie nauk humanistycznych, dr hab. Joanna Smogorzewska, prof. ucz., za zasługi w naukach społecznych, dr Leszek Gardeła za działalność międzynarodową w dziedzinie nauk humanistycznych lub społecznych, oraz dr hab. Andrzej Nowak oraz dr hab. Krzysztof Koseła, prof. ucz., za całokształt dorobku naukowego.

Laureaci otrzymali nie tylko statuetki autorstwa dr. hab. Macieja Zychowicza, lecz także nagrody pieniężne w wysokości 15 000 złotych oraz możliwość publikacji własnych prac w renomowanym Wydawnictwie Instytutu De Republica w ciągu dwóch lat od przyznania wyróżnienia.

Nagroda Instytutu De Republica ma na celu wspieranie i promocję utalentowanych młodych naukowców, jak również docenienie dorobku wybitnych polskich badaczy, którzy stanowią inspirację dla kolejnych pokoleń. To wydarzenie jest ważnym krokiem w uznaniu roli naukowców w społeczeństwie i dążeniu do równowagi w nagradzaniu osiągnięć w różnych dziedzinach życia kulturalnego i naukowego.

7 listopada 2023 roku miała miejsce debata, która skupiła uwagę na temacie niezwykle istotnym dla społeczeństwa. Wydarzenie, które odbyło się pod hasłem „Między nauką a praktyką”, zgromadziło ekspertów, przedstawicieli instytucji oraz wszystkich zainteresowanych problematyką samodzielności i niezależności osób zagrożonych wykluczeniem społecznym.

Część pierwszą spotkania, poprowadzona przez dr hab. Agnieszkę Sowę-Koftę, prof. IPiSS, skupiła się na ważnych wykładach i prezentacjach:

• Rozpoczęcie od serdecznego powitania dr Elżbiety Bojanowskiej, Dyrektora Instytutu Pracy i Spraw Socjalnych.

• Wystąpienie Pani Marleny Maląg, Minister Rodziny i Polityki Społecznej, które wniosło istotny wkład w dyskusję na temat wspierania niezależności i samodzielności.

• Referat wprowadzający dr hab. Agnieszki Sowy-Kofty, prof. IPiSS, poświęcony rozwojowi usług społecznych w środowisku lokalnym, z perspektywy Polski w kontekście krajów Unii Europejskiej.

• Następnie głos zabrali dr Elżbieta Bojanowska oraz dr hab. Ewa Giermanowska, poruszając tematykę kierunków działań wspierających osoby starsze i z niepełnosprawnościami oraz roli asystencji osobistej w życiu osób z niepełnosprawnościami.

Część drugą spotkania stanowiła debata, którą moderowała dr hab. Agnieszka Sowa-Kofta, prof. IPiSS. W tym czasie odbyła się dyskusja panelistów:

• dr Rafała Bakalarczyka, IPiSS
• p. Kamila Bobeka, Dyrektora Departamentu ds. współpracy z organizacjami pozarządowymi, PFRON
• p. Agnieszki Niedźwiedzkiej, Prezes Zarządu Towarzystwa Przyjaciół Niepełnosprawnych
• p. Doroty Krakowskiej, Kierownik Działu Organizowania Usług Społecznych, CUS Tarnów
• dr Joanny Lizut, Uczelnia Korczaka
• dr Pawła Poławskiego, prof. UW, IPiSS

Wydarzenie było możliwe dzięki dofinansowaniu z programu „Społeczna odpowiedzialność nauki” Ministra Edukacji i Nauki. To już piąte z cyklu sześciu debat upowszechniających wiedzę z zakresu polityki społecznej, które służą rozwojowi dyskusji na kluczowe problemy rozwojowe w Polsce.

Zachęcamy do zapoznania się z zapisami wcześniejszych transmisji debat, dostępnymi pod adresem debaty.ipiss.com.pl.

Dziękujemy dr Elżbiecie Bojanowskiej, Dyrektor Instytutu Pracy i Spraw Socjalnych, za zaproszenie i możliwość uczestniczenia w spotkaniu oraz za wkład w rozwijanie dyskusji na temat wspierania samodzielności i niezależnego życia osób zagrożonych wykluczeniem społecznym.

Wczoraj zainaugurowano uroczyste obchodach 90. rocznicy powstania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Wydarzenie odbyło się w siedzibie centrali ZUS w Warszawie, gdzie pracownicy zostali uhonorowani państwowymi odznaczeniami oraz Złotymi i Srebrnymi Odznakami ZUS.

Prezes ZUS, Prof. Gertruda Uścińska, rozpoczęła ceremonię złożeniem kwiatów przed tablicami upamiętniającymi pracowników, którzy oddali życie podczas II wojny światowej oraz prezesa ZUS w latach 2007 Pawła Wypycha, który tragicznie zginął w katastrofie smoleńskiej w 2010 roku.

W trakcie uroczystości odbył się także panel dyskusyjny pod hasłem „Rola ZUS w życiu społeczno-gospodarczym”. Prof. Uścińska podkreśliła, że historia Zakładu jest niezwykle bogata i pełna wyzwań, które pracownicy skutecznie pokonywali na przestrzeni 90 lat. Minister Rodziny i Polityki Społecznej, Marlena Maląg, zwróciła uwagę, że to zaangażowanie pracowników stanowi fundament sukcesu tej instytucji.

W trakcie uroczystości odbył się także panel dyskusyjny pod hasłem „Rola ZUS w życiu społeczno-gospodarczym”. Prof. Uścińska podkreśliła, że historia Zakładu jest niezwykle bogata i pełna wyzwań, które pracownicy skutecznie pokonywali na przestrzeni 90 lat. Minister Rodziny i Polityki Społecznej, Marlena Maląg, zwróciła uwagę, że to zaangażowanie pracowników stanowi fundament sukcesu tej instytucji. Prezydent Andrzej Duda w liście przesłanym z okazji jubileuszu podkreślił, że 90 lat ZUS to święto solidarności i troski o godność każdego człowieka.

Minister Edukacji i Nauki, Przemysław Czarnek, wręczył Prof. Uścińskiej medal „Zasłużony dla Nauki Polskiej Sapientia et Veritas”. Ponadto, Prezes ZUS odbierała również medal „Zasłużony dla Bezpieczeństwa w Górnictwie” przyznany przez Wyższy Urząd Górniczy, którego wręczył prezes WUG, Adam Mirek.

Tego dnia nie zabrakło również innych ważnych postaci, takich jak: Sekretarz Stanu MRiPS Stanisław Szwed, Piotr Ostrowski przewodniczący Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych oraz dyrektor Głównej Biblioteki Pracy i Zabezpieczenia Społecznego, Justyna Garbarczyk, która złożyła oficjalne gratulacje Prezes ZUS

Warto podkreślić, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych został powołany do życia przez prezydenta Ignacego Mościckiego 24 października 1934 roku. Dlatego też właśnie tego dnia obchodzimy Dzień Pracownika ZUS, upamiętniając nie tylko 90 lat historii, lecz także troski o godność każdego człowieka.

Poniżej tekstu znajduje się galeria zdjęć z z uroczystości. Klikniecie w link spowoduje wyświetlenie zdjęcia. Źródła zdjęć to profil Twitter MRiPS i ZUS.

24 października przypada Dzień Pracownika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Jest to okazja do refleksji nad historią i osiągnięciami tego ważnego podmiotu, który odgrywa kluczową rolę w zapewnieniu obywatelom bezpieczeństwa finansowego. W dzisiejszych czasach system ubezpieczeń społecznych jest nieodzowną częścią życia społecznego. Zapewnia on ochronę finansową w sytuacjach choroby, wypadku czy emerytury. Jednakże, droga do wypracowania takiego systemu w Polsce była długa i niepozbawiona wyzwań.

Wiek XIX: pierwsze koncepcje ubezpieczeń społecznych

Okres XIX wieku to era gwałtownych przemian społecznych. Państwa europejskie zmuszone były wprowadzić politykę socjalną. Niemcy już w 1883 roku ustanowiły ustawę o ubezpieczeniach chorobowych, gwarantującą prawo do leczenia, renty w przypadku niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy oraz prawo do emerytury po ukończeniu 70 lat. Podobne systemy pojawiały się w innych krajach.

Era zaborów i wyzwania odrodzonej Rzeczypospolitej

Przed odzyskaniem niepodległości w 1918 roku, ziemie polskie znajdowały się pod zaborami różnych państw. Każde z tych państw miało własne, zróżnicowane prawodawstwo dotyczące ubezpieczeń społecznych. Niemniej, najbardziej kompleksowy system ubezpieczeń społecznych został wprowadzony w Niemczech podczas kanclerstwa Otto von Bismarcka. Natomiast w Rosji funkcjonował on w ograniczonej formie.

II Rzeczpospolita stanęła przed zadaniem stworzenia jednolitego i nowoczesnego państwa. To samo dotyczyło systemu ubezpieczeń społecznych. Należało ujednolicić ustawodawstwo oraz dostosować je do warunków niepodległego kraju. Naczelnik Państwa Józef Piłsudski już w 1919 roku wprowadził ubezpieczenie zdrowotne i powstały Kasy Chorych. Już w 1918 roku robotnikom przyznano specjalny zasiłek, a w 1919 roku wprowadzono ubezpieczenie zdrowotne. Kolejne ważne kroki to: ubezpieczenie na wypadek choroby (1920), ubezpieczenie na wypadek bezrobocia (1924), oraz rozporządzenie Prezydenta o ubezpieczeniu społecznym pracowników umysłowych (1927).

28 marca 1933 r. uchwalona została ustawa „o ubezpieczeniu społecznem”, scalająca system ubezpieczeń społecznych, nadając jednolity charakter prawu odradzającej się Polski. Uchwalenie tej ustawy poprzedzały burzliwe dyskusje. W tym czasie dokonywano także zasadniczej przebudowy gospodarczej kraju. Powstał polski port morski w Gdyni, a także Centralny Okręg Przemysłowy. Ustawę scaleniową szybko nowelizowano. Już 24 października 1934 r. prezydent Ignacy Mościcki wprowadził zmiany w przepisach i tym samym powołał Zakład Ubezpieczeń Społecznych i pięć funduszy ubezpieczeniowych.

Nowoczesne państwo, nowoczesna instytucja

Po scaleniu systemu, ZUS stał się kluczową instytucją realizującą szeroki zakres polityki społecznej. Nie tylko administrował ubezpieczeniami, ale także aktywnie uczestniczył w działaniach edukacyjnych i prewencyjnych. Nadwyżki finansowe były przeznaczane na projekty budowlane oraz inicjatywy prozdrowotne.

Już wtedy ZUS wykorzystywał nowoczesne metody matematyczne i statystyczne, stając się jednym z najnowocześniejszych systemów w ówczesnej Europie.

ZUS został stworzony jako państwowy monopol ubezpieczeniowy. Jego celem było zapewnienie obywatelom ochrony finansowej w razie choroby, wypadku, czy potrzeby emerytalnej. Składka na ubezpieczenia społeczne była oparta na współfinansowaniu pracodawców oraz pracowników.

Wojenne widma

Po klęsce wrześniowej, finanse funduszy ubezpieczeniowych zostały zrujnowane. Jednak mimo okupacji niemieckiej, ZUS funkcjonował na terenie Generalnego Gubernatorstwa, wypłacając świadczenia i dając zatrudnienie, ratując życie wielu osobom. Jednak na terenach zajętych przez ZSRR, polskie instytucje, w tym ZUS, przestały istnieć.

Po ataku na ZSRR, Niemcy zajęli resztę polskich ziem. Wzmógł się terror, a pracownicy ubezpieczeń społecznych, mimo grożących kar, wstępowali do konspiracji niepodległościowej. Pod koniec wojny, przygotowywano się do reformy systemu ubezpieczeń.

Powstanie Warszawskie, trwające przez 63 dni, mobilizowało wielu pracowników i współpracowników ZUS. Szczególną rolę odegrali lekarze Ubezpieczalni.

Transformacje w okresie PRL (1945-1954)

Po zakończeniu wojny, radość z pokonania III Rzeszy szybko została zduszona przez ustrój komunistyczny. Wyznaczono nowe granice Polski, a straty ludnościowe i materialne były olbrzymie. ZUS wrócił do roli koordynatora systemu ubezpieczeń społecznych.

W okresie stalinowskim, instytucje państwowe były poddawane ideologizacji, a odstępstwa od doktryny karane surowo. Proces ten nie ominął także ZUS-u. W 1950 roku zniesiono samodzielność funduszy ubezpieczeniowych, a w 1951 roku finanse ubezpieczeń społecznych włączono do budżetu państwa. W 1953 roku pojawiła się koncepcja likwidacji samego ZUS.

Zagrożone istnienie ZUS-u

W 1955 roku, w ramach zniesienia wszelkich przejawów samorządności i niezależności, nastąpiła likwidacja ZUS-u. Jednak po październiku 1956 roku, wraz z dojściem do władzy Władysława Gomułki, nastąpiło złagodzenie systemu politycznego. Kończyła się epoka stalinowskiego terroru, a państwo działało pod hasłem naprawy „błędów i wypaczeń”. Ustawą z 13 kwietnia 1960 roku ZUS został przywrócony i podejmuje swoje zadania, zapewniając ciągłość ubezpieczeń i terminowo wypłacając świadczenia. Lata 60. to okres „małej stabilizacji”, a w latach 70. powszechnym systemem emerytalnym zostają objęte kolejne grupy społeczne, w tym rolnicy.

Stan wojenny i transformacje polityczne

Powstanie „Solidarności” i jej legalna działalność w latach 1980-81 czyniły ubezpieczenia społeczne obszarem o wyjątkowej wrażliwości politycznej. Niezależny związek zawodowy domagał się sprawiedliwości społecznej w zakresie świadczeń realizowanych przez państwo. Stan wojenny wstrzymał wszelkie przejawy demokratyzacji i blokował realizację postulatów. Po jego zakończeniu, pod koniec lat 80., kryzys wymusił zmiany ustrojowe. Powstaje Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, który ma zapewnić racjonalne finansowanie świadczeń. ZUS podejmuje pierwsze próby informatyzacji systemu ubezpieczeń.

Szok wolnego rynku

Pierwsza dekada III Rzeczypospolitej to radość z odzyskania swobód demokratycznych, lecz także społeczny szok transformacji i gigantyczna inflacja. ZUS musił funkcjonować w trudnych warunkach gospodarczo-finansowych. Zlikwidowanych zostało wiele przedsiębiorstw. Gwałtownie kurczył się rynek pracy. Aby uchronić się przed bezrobociem, wiele osób decydowało się wcześniej przejść na emeryturę. Wzrastała liczba wypłacanych przez ZUS świadczeń. Nadwerężało to fundusze ubezpieczeń społecznych. Konieczna była reforma systemu.

Czas reform i nowoczesnych metod zarządzania

Reforma emerytalna w 1999 roku zmienia sposób obliczania emerytur. Jej istotą jest zmiana sposobu obliczania emerytury, której wysokość zależy przede wszystkim od sumy odprowadzonych składek. To wymagało utworzenia milionów indywidualnych kont dla ubezpieczonych. Wprowadzone zostały także dodatkowe formy oszczędzania na emeryturę (tzw. III filar).

W drugiej dekadzie XXI wieku ZUS wprowadza nowoczesne metody zarządzania, wzorowane na rozwiązaniach stosowanych w firmach komercyjnych. Realizowana jest strategia przekształceń, której celem jest zwiększenie satysfakcji klienta dzięki innowacyjnym rozwiązaniom dotyczącym obsługi. Kompleksowy System Informatyczny ZUS staje się jednym z najbardziej zaawansowanych rozwiązań technologicznych w Europie.

Dziewięć dekad działalności ZUS

Zakład Ubezpieczeń Społecznych od ponad ośmiu dekad nieprzerwanie wypłaca Polakom należne świadczenia. System ubezpieczeń społecznych zmienia się wraz z warunkami społecznymi i ekonomicznymi. Polacy żyją coraz dłużej i mają coraz mniej dzieci. Pojawiają się pytania o zmianę zasad funkcjonowania ubezpieczeń społecznych. Niezależnie jednak od decyzji, jakie zostaną podjęte w przyszłości, należne świadczenia będą wypłacane, a składki pobierane. Ubezpieczenia społeczne są bowiem jednym z najważniejszych elementów polityki społecznej państwa. Zgodnie ze strategią rozwoju ZUS poszerza zakres usług elektronicznych, a jednocześnie wciąż podnosi jakość obsługi klientów w swoich placówkach. Prowadzi również szeroką działalność edukacyjną i informacyjną. Do ZUS wpływają składki na ubezpieczenia społeczne za 15,38 mln osób, a wpłaca je 2,5 mln przedsiębiorców. W 2017 roku wypłacono z FUS prawie 137,10 mld zł emerytur. Ponad 48,24 mld zł wydano na świadczenia z funduszu rentowego.

Ubezpieczenia społeczne stanowią ważny filar państwowości, odegrały znaczącą rolę w jej kształtowaniu oraz w budowaniu społeczeństwa obywatelskiego i solidaryzmu społecznego. Zarówno w II Rzeczpospolitej, jak i teraz, obowiązuje ten sam mechanizm redystrybucji. Trwałe są też mechanizmy zabezpieczenia społecznego. Pozostaje też najważniejsze – gwarancja terminowej wypłaty świadczeń i dbałość o jak najlepszą jakość obsługi klientów, troska o zdrowie i sprawność ubezpieczonych oraz powszechna edukacja w dziedzinie ubezpieczeń społecznych i naukowe podstawy systemu.

Dzięki systematycznym zmianom i modernizacjom, Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest obecnie jedną z kluczowych instytucji w Polsce. Zapewniając obywatelom bezpieczeństwo finansowe, odgrywa kluczową rolę w budowaniu solidaryzmu społecznego i społeczeństwa obywatelskiego. Rozwój polskiego systemu ubezpieczeń społecznych to fascynująca podróż przez różne etapy historii naszego kraju. Dzięki zaangażowaniu wielu osób, udało się stworzyć kompleksowy system, który stanowi podstawę opieki społecznej w Polsce.